Metoda rehabilitacyjna - Mulligana

Metoda ta posiada niektóre wspólne elementy z technikami wg Kaltenborna, Maitlanda oraz Positional Release Techniques.

Cechy charakterystyczne metody

• polega na połączeniu ruchu biernego wykonywanego przez terapeutę i ruchu czynnego wykonywanego przez pacjenta (są połączeniem technik ślizgowych z przedłużoną fazą docisku pod koniec zakresu ruchu podczas gdy pacjent wykonuje ruch w kierunku bolesnego sektora)
• autor uważa że :
  • zmiany w obrębie segmentu ruchowego (w tym stawów międzywyrostkowych) mogą powodować ograniczenia ruchu i ból w czasie jego wykonywania
  • zaburzenia w mechanice poszczególnych elementów segmentu ruchowego mogą wpływać na siebie wzajemnie, ale ich analiza powinna odbywać się w odniesieniu do całego segmentu ruchowego
  • tradycyjne mobilizacje nie są dokładnym odwzorowaniem mechanizmu gry stawowej ponieważ przebiegają tylko w jednej płaszczyźnie
• MWM są wykonywane w warunkach naturalnych przy poddaniu powierzchni stawowych wpływom sił grawitacji
• w metodzie tej występuje stabilizacja i korekcja ustawienia ,które w przeciwieństwie do tradycyjnych zabiegów dotyczą obu elementów kostnych tworzących staw
• wykonywanie mobilizacji w warunkach odciążenia np.w pozycjach izolowanych
• zasadą stosowania technik na kręgosłupie lędźwiowym jest rozpoczęcie terapii w pozycji w jakiej występuje ból
• w czasie terapii aktywowane są tkanki okołostawowe, zaangażowany zostaje układ nerwowy oraz mechanizm torowania bezbolesnego ruchu
• zwiększenie bólu świadczy o nieprawidłowym kierunku mobilizacji lub aplikacji na niewłaściwym poziomie kręgosłupa
• występowanie promieniowania bólu do kończyny dolnej wymaga zastosowania wyjątkowo technik bez charakterystycznego dla metody obciążenia ciężarem własnego ciała. Zabiegi wykonywane są wówczas w pozycji leżenia tyłem lub bokiem
• ograniczeniem do stosowania technik metody Mulligana jest występowanie bocznego przesunięcia miednicy lub ostry kręcz szyi

Badanie

• określenie zakresu ruchu czynnego i biernego
• sprawdzenie czucia końcowego ; ślizg stawowy, siła i elastyczność mięśni
• zastosowanie biernych mobilizacji wykonywanych rytmicznie pomiędzy środkowym a końcowym zakresem ruchomości, równolegle do płaszczyzny leczniczej – ból pojawiający się podczas ich wykonywania stanowi przeciwwskazanie do wprowadzenia mobilizacji w czasie ruchu
• podczas badania ograniczenia/bolesnego ruchu zmienia się aktualną oś ruchu przesuwając względem siebie poszczególne człony stawu(określenie kierunku niebolesnego)

Koncepcja Mulligana zakłada

• całkowitą bezbolesność podczas stosowania technik kinezyterapeutycznych
• funkcjonalne obciążenie powierzchni stawowych siłą grawitacji
• łączenie ruchu biernego, mobilizacyjnego w płaszczyźnie powierzchni stawowych z czynnym ruchem kątowym w tym samym stawie
• stosowanie docisku na końcu zakresu bezbolesnego ruchu
• wykonanie odpowiedniej liczby powtórzeń wyżej wymienionej procedury terapeutycznej
• zadanie ćwiczeń indywidualnie dobranych dla pacjenta
• nowe narzędzia do pracy z pacjentami z dysfunkcjami w obrębie stawów obwodowych i z chorobą krążka międzykręgowego

Techniki

• NAGS
• SNAGS
  
• Odwrotny SNAGS
• MWM - mobilizacja z ruchem
• Inne: a mobilizacyjne techniki kręgosłupowe połączone z aktywnym ruchem kończyn, techniki z zastosowaniem pasów stabilizacyjnych
  

Techniki stosowane na kręgosłupie szyjnym

• NAG's - naturalne ślizgi oscylacyjne
• SNAG's - mobilizacje z ruchem w odcinku szyjnym kręgosłupa
• SMWAM - mobilizacje stawów szyi z ruchem ramienia

Techniki stosowane na kręgosłupie lędźwiowym

• SNAG's - mobilizacje z ruchem tułowia
• MWLMS - mobilizacje kręgosłupa z ruchem kończyny dolnej

Zasady stosowania technik NAG'S i odwróconych NAG's

• techniki NAG's stosowane na poziomie C1-Th1 ( inni C2 – Th3 )
• techniki odwrócone NAG's na poziomie C6-Th2
• obciążenie ciężarem ciała (w pozycji siedzącej)
• ruch oscylacyjny od połowy do końca zakresu
• stosowanie zasady płaszczyzny leczenia
• częstotliwość 2x/1 sek.
• możliwość stosowania centralnie i bocznie

Zasady stosowania SNAG's

• obciążenie ciężarem ciała
• stosowanie na każdym poziomie kręgosłupa
• połączone z czynnym ruchem i zastosowaniem docisku
• terapeuta nie prowadzi ruchu tylko asystuje
• możliwość użycia techniki diagnostycznie w celu potwierdzenia poziomu terapii

Zastosowanie

• dotyczy to pacjentów z problemami zarówno w stawach obwodowych jak i stawach kręgosłupa.
• opiera się na wielu różnorodnych technikach, m.in techniki przeciwdziałające bólowi głowy,
• dysfunkcje w obrębie stawów obwodowych i z chorobą krążka międzykręgowego
• łokieć tenisisty, golfisty
• hipomobilność u osób starszych
• ból
• zespoły pomanipulacyjne (ból tkanek)

CHWYT – odwrotny NAGS

NAGS

Bibliografia:
Nowotny – Podstawy fizjoterapii –wybrane metody fizjoterapii
Zembaty – Kinezyterapia tom II