Zasady leczenia złamań stawowych (specjalizacja)
Zasady leczenia złamań stawowych
Podstawę leczenia złamań stawowych stanowi możliwie anatomiczne odtworzenie powierzchni stawowych i umożliwienie podjęcia wczesnych ruchów w uszkodzonym stawie
- Leczenie zachowawcze unieruchomieniem gipsowym w przypadku złamań bez przemieszczenia lub przemieszczeniem powierzchni stawowych < 2 mm (B 1, C 1 wg AO) i gdy niestabilność stawu (koślawość, szpotawość) nie przekracza 10*
- Stabilna osteosynteza z anatomicznym odtworzeniem powierzchni stawowych umożliwia szybkie podjęcie ruchów w stawie; ze względu na częstą komponentę zmiażdżenia chrząstki stawowej jest to niemożliwe do wykonania
- Leczenie czynnościowe którego pionierem był Lericke (punkcja, opróżnienie krwiaka, lignokaina do stawu i ćwiczenia). Tylman stosuje je od 1975 roku, początkowo jedynie w złamaniach bliższej nasady piszczeli
wyciąg szkieletowy nadkostkowy lub za guz piętowy lub za wyrostek łokciowy
ćwiczenia izometryczne mięśni
pod koniec I tygodnia ruchy bierne na szynie Grucy
termin rozpoczęcia ruchów czynnych zależy od okolicy złamania i wieku chorego
ruchy w stawie modelują powierzchnie stawowe
ubytki chrząstki stawowej wypełniają się substytutem
zrost następuje szybciej niż po zespoleniu; prawdopodobnie bodźce w postaci zmiennych sił rozciągania i ściskania odłamów w osi kończyny przyspieszają zrost w wyniku pojawiania się ładunków elektrycznych na końcach odłamów.
- Stabilizacja zewnętrzna w przypadku towarzyszących złamaniu rozległych uszkodzeniach tkanek miękkich
- Pierwotne usztywnienie stawu w przypadku złamań wieloodłamowych, zmiażdzeniowych ze zniszczeniem powierzchni i chrząstki stawowej.
